Dit jaar ben ik begonnen met het voornemen om elke week buiten m’n comfort zone te doen. Om de kans op succes te maximaliseren, heb ik dit voornemen publiek gemaakt in een blog post en daar heb ik een aantal reacties op gekregen. Zo kwam er afgelopen zondag iemand met de vraag of ze m’n nagels kon lakken. Uiteraard antwoordde ik met “Nee, dat ga je niet doen.” Het argument dat dit buiten m’n comfort zone ligt en de conclusie dat ik die week nog niet groen had weten te maken, zorgde ervoor dat ik alsnog instemde.
Dus zondagavond heb ik m’n nagels turquoise laten lakken. We spraken af dat ’t een paar dagen zou blijven zitten en dat ’t er woensdagavond weer af gaat. Toen ik die beslissing nam en voordat het lakken begon, voelde ik de meeste spanning. Tijdens het lakken van de nagels was ’t vooral gezellig en ebde het gevoel van spanning weg. Ook tijdens de dagen erna op m’n werk voelde het niet heel spannend meer. De drempel om zoiets te gaan doen voelde duidelijk erger dan daadwerkelijk met gekleurde nagels rondlopen.
Dat betekent echter niet dat ik de volgende dagen niet steeds uit m’n comfort zone kwam. Ik voelde geen spanning meer in m’n buik, zoals op de zondagavond, maar dat betekent niet dat ik net zo comfortabel rondliep op m’n werk als normaal. Ik merkte dat ik vaker met m’n handen in m’n broekzakken liep of de vingers van beide handen om elkaar gevouwen had om de nagels te verbergen.
Maar zulke gekleurde nagels zijn niet te verbergen en uiteraard zeggen mensen er iets van. De meeste reacties waren van de vorm “waarom heb jij je nagels gelakt?” Ik deed er dan een beetje grappig en luchtig over, maar vertelde vooral over mijn voornemen van dit jaar. Als ik er nu aan terugdenk, moet ik eerlijk bekennen dat dit antwoord mij vooral hielp om me terug te brengen in m’n comfort zone. Overigens vond iedereen die dit hoorde het voornemen wel gaaf, al vroeg een enkeling mij wel wat dan de return on investment van deze specifieke actie is; daar zal ik aan ’t einde op terugkomen.
Van één persoon kreeg ik te horen dat ze mijn nagellak wel leuk vindt en mijn directe antwoord was “nou, ik niet.” Bam! Bedankt voor je compliment, zeg maar. Laat me nu eerlijk toegeven, ik vond de kleur eigenlijk toch te opvallend, maar het vloekte niet en extreem lelijk was ’t ook niet. Toch voelde het niet prettig en was ik me elke keer aan het verdedigen als ik ’t er met iemand over had. Niet dat daar een rationele aanleiding toe was, maar ik had sterk die behoefte.
Uit die laatste observatie volgt precies de return on investment van deze actie. Ik heb weer iets over mezelf geleerd. Ik kon blijkbaar geen eigenaarschap nemen over de beslissing om m’n nagels turquoise te maken. Het voelde misschien niet als mezelf of ik ervoer mogelijk een soort schaamte en/of onzekerheid, daar ben ik nog niet over uit. Maar ik denk wel dat 2017 nog genoeg weken heeft om opnieuw uit m’n comfort zone te komen en dan op zodanige wijze dat het eraan bijdraagt dat ik die schaamte niet meer hoef te voelen.
Mark van Cuijk 